In het boek “The Tipping Point” van Malcolm Gladwell wordt de theorie van “het kapotte raam” in de praktijk geïllustreerd met de razendsnelle daling van criminaliteit in New York in de jaren negentig. Toen leefde ik, was ik tiener. Nooit iets van mee gekregen, toen. Heb mijn ouders of buren of juf of meester of journaal nooit gehoord over dat deze snelle daling van moord en doodslag in New York gespot was laat staan waarom of een theorie van “het kapotte raam”.

Het komt er op neer dat een verloederde omgeving, kapotte ramen, graffiti (toendertijd), de houding van “Nobody gives a fuck so I don’t either” stimuleert. Met zeer ernstige gevolgen. Moord en doodslag.

Door de omgeving radicaal te ordenen is in ongelooflijke korte tijd de moord en doodslag-situatie ‘omgetipt’.

Geen moeilijk, diepzinnige psychologische analytische jeugdproblemen. Nee, zo blijkt het niet te werken. Overduidelijk niet.

“Ik zie kapotte ramen dus ze zullen ze zich hier wel niet zo druk maken om een nog een kapot raam.”