Ruis

Ruis

Deze week ging ik, voor de zevende keer dit jaar, naar zwembad De Waterhoorn om banen te zwemmen. En omdat ik nogal allergisch ben voor de geluiden die Skyradio produceert, zet ik van tevoren mijn peperdure noise-canceling koptelefoon op. Na door de kou te hebben gefietst, is de drempel om uit mijn warme kloffie te stappen en het koude water in te springen al hoog genoeg, dacht ik zo. Die koptelefoon houd ik zo lang mogelijk op. Tijdens het omkleden, als het even kan zelfs tot aan de douches! 

QR

Ook deze keer stond ik in de hal met mijn noise-canceling aan, alvast gewapend tegen zwemelmuziek. Ik had de zwemapp van Optisport met QR-code al klaarstaan om in te checken bij de poortjes naast de kassa. Als er iets is dat corona ons heeft gebracht, dan is het wel het gebruik van QR-codes. Zo ook bij het zwembad. 

Op dat moment zag ik vanuit mijn ooghoek een groep oudere zwemmers paniekerig stagneren bij de poortjes, hun pas aarzelend in de hand. Zij hadden nog een ouderwetse pas met zwemritten erop. Ze wendden zich tot de dame bij de kassa en luisterden aandachtig naar haar uitleg. Ik besloot toch maar even mijn noise-canceling uit te zetten. 

Het internet was uitgevallen. En zonder internet konden we niet inchecken met onze kaart of QR-code. 

Bij de kassa werden alle banentrekkers verzocht hun naam en geboortedatum op een papieren lijstje in te vullen. Ik moest meteen denken aan vroeger – nou ja, coronatijd. Heel even deed ik uit beleefdheid mijn koptelefoon af om bij de kassa mijn naam in te vullen. Zodat ze later mijn QR kunnen scannen, of zo? Ik kan onbeperkt komen zwemmen en mijn zwembezoeken vind ik nergens terug in mijn app. Wat ze met mijn naam en e-mailadres gaan doen, is mij dan ook een raadsel.

Lange Frans

Maar goed, omkleden. Ik wilde net mijn muziek opzetten, maar wat een genot! Het was stil. Het duurde even tot het tot me doordrong: geen Skyradio, geen nieuwsbulletins, niets. Alleen een zacht ruisje op de speakers. Zonder internet geen poortjes, maar ook geen zwemelmuziek. Lekker mijn zwembroekje aan doen in alle stilte. Douchen en het bad in. Het was te mooi om waar te zijn. In het bad hebben ze geen radio maar kan het personeel zelf een mp3'tje opzetten. Dit keer was het Lange Frans. Snel het water in!


Screenshot van Timber Povee's column getiteld “Ruis” gepubliceerd in Nieuwsblad Hoorn op 6 februari 2025.

Over de schrijver
Timber Povee is een creatieve duizendpoot. Zijn passie voor schrijven en muziek ontstond al op jonge leeftijd, met verhalen vanaf zijn tiende en een gitaarvaardigheid ontwikkeld vanaf zijn twaalfde. Deze vroege creatieve uitingen hebben hem geleid naar muzikale projecten zoals Vanonder en Olieplatform, die variëren van Nederlandstalige blues en rock tot akoestische Gipsy Jazz. Na een periode als docent, heeft Timber zijn liefde voor muziek onderwezen door een eigen gitaarschool in Hoorn op te richten. Ondernemerschap heeft hem de waarde van marketing laten zien, wat hem ertoe heeft gebracht om andere ondernemers te helpen met hun online communicatie en webhostingdiensten. Als auteur heeft Timber zijn creativiteit toegepast in het schrijven van 'Knippen in het Engels', een woordenboek voor kappers, gebaseerd op een idee van zijn kapster. Kijk Maar Even" is de titel van zijn recentste boek en het gaat over het schrijfproces. Zijn talent voor het vertellen van verhalen komt ook naar voren in zijn blog, waar hij sinds 2018 korte verhalen, anekdotes en filosofisch getinte observaties deelt. Deze schrijft hij voornamelijk in de trein, terwijl hij door het land reist als ZZP'er. Sinds 2023 heeft Timber zijn schrijftalent ingezet als columnist voor het Hoorns Nieuwsblad, waar hij een humoristische en soms brutale kijk op de wereld deelt. Als bestuurslid van Stichting Kunst in de Kas sinds 2017, blijft hij bijdragen aan het creatieve landschap door een platform te bieden voor regionale kunstenaars. Kortom, Timber Povee is een creatieve kracht met een divers scala aan talenten en een passie om anderen te helpen in hun eigen creatieve en ondernemende reizen.