Stadsmuren
Vroeger had Hoorn stadsmuren. De muren zijn lang geleden vergaan en nu, 600 jaar later, heeft Hoorn een stadsstrand en een stadsboulevard. We hebben onze fysieke stadsverdediging zo langzamerhand ingeruild voor fysieke stadsrecreatie. Ze zijn niet meer nodig, de muren om ons te verdedigen.
Behalve bij het fietstunneltje van de westerblokker naar de kersenboogerd dan. Daar houdt een klein peloton van zandzakken nu al 4 maanden stilletjes de wacht. Tevergeefs, want een beetje fietser schrikt niet zo snel van stilstaand zand. Die denkt: “Fuck it” of misschien wel “Ah, stadsrecreatie!” en fietst vervolgens verder over de stoep waar ondertussen door een lekkende zak een klein dependanceje stadstrand ontstaan is.
Een nieuw stadhuis
Er wordt flink aan de weg getimmerd in 2023 in Hoorn. Zo ook aan de Nieuwe Steen.
“Ah fijn, ze gaan een mooi nieuw stadhuis neerzetten!” dacht ik toen ik 4 maanden geleden langs fietste en de bouwplaats net vorm gekregen had. Weg met die dakpanpanelen, die mij om een of andere reden aan gefileerde zeebaars filet doen denken, en weg met die betonnen ijsschotsen. En dan kunnen ze ook meteen een tiental andere zogenaamde kunstzinnige objecten in Hoorn een schop geven. Zoals de snoepjesboot op het water in het Risdammerpark.
Betonnen ijsschotsen
Dat is een typisch voorbeeld van kunst waarbij de kunstenaar blij is dat ie niet in dezelfde gemeente woont als zijn creatie en er niet meer naar om hoeft te kijken. Of bijvoorbeeld schoon te maken. Ik ben geen voorstander van referenda maar in dit geval: vraag gewoon eens aan de mensen die in de buurt wonen, of ze het ook zo mooi vinden!
Maar nee, er worden helemaal schoppen gegeven. Tot mijn schrik zag ik in de daaropvolgende langsfietsmomenten dat er netjes om het gemeentegebouw heen werd gerommeld, en ook om de betonnen ijsschotsen.
Zeeën van tijd
En ik denk de reden te weten. In Coronatijd, toen zekere ambtenaren zeeën van tijd over hadden, is het pand gedeeltelijk aangewezen als gemeentelijk monument. Daarom. Maar waarom? Hoorn is een VOC stad, toch geen PVC stad? Wat is er zo bijzonder aan grijze, betonnen bedenksels uit de jaren 80? Mijn voorstel: als het echt niet anders kan, zet er een stuk of wat betonnen pinguïns bij.
"Hee, kijk, de keizer loopt in zijn blootje!"
Jaha, en dan straks in oktober: de grote onthulling. De krant erbij, de fotograaf erbij, de architect erbij, de burgemeester erbij en de zekere ambtenaren erbij. En de burgers erbij uiteraard. Die tijd over hebben dan. En hopelijk een jonge geest die zich nog geen onzin op de mouw heeft laten spelden en roept: "Hee, kijk, de keizer loopt in zijn blootje!"
Iedereen houdt de adem in maar plots wordt zijn kreet beantwoord. "Dat is gewoon dat lelijke gebouw wat er altijd al stond met gefileerde zeebaars en betonnen ijsschotsen. Maar dan nu met parkeergarage en betonnen pinguïns!”
Geen zin in lezen? Bekijk en luister hieronder!
Lees de krant digitaal >>
