Twee fitte gezonde mensen
Laatst fietste ik met mijn dochter op weg naar huis over het fietspad van Hoorn naar Zwaag. Het regende gelukkig niet en zo konden we even lekker bijkletsen over wat zij die dag allemaal beleefd had. Het duurde niet lang voordat we werden onderbroken door maar liefst twee rinkelende fietsbellen van twee ‘oude’ mensen op de fietsen achter ons. Die waren namelijk op de elektrische fiets waardoor de ietwat vreemde situatie ontstond dat twee bijna bejaarden twee fitte gezonde mensen wilden inhalen.
Spartamet
Ik kan mij nog herinneren dat oude mensen gebaat waren met een Spartamet. Met die aftakelende spieren, versleten knieën en hartklachten kun je natuurlijk wel wat hulp gebruiken. Daar helpt ook de rollator bij. Moeilijk lopende bejaarden kunnen door de rollator toch nog lopend door het leven. Maar wordt je wel eens ingehaald door een bejaarde achter een rollator? Nee, wel als ze in een elektrisch aangedreven rolstoel voorbij razen natuurlijk.
Waarom moeten oude mensen sneller?
Ja, jonge fitte mensen worden wel eens ingehaald door oude mensen in een elektrische rolstoel. Mijn opa had er ook een. Daar reed hij in, omdat elke stap pijn deed omdat ie half werd opgevreten door alle ziektes die hij had. Ja, dan mag je best aanspraak doen op elektrisch aangedreven vervoermiddelen. Maar waarom moeten oude mensen sneller door het leven dan jonge mensen? Nou ja, jong. Zooo jong ben ik ook weer niet, maar ik fiets wel!
De fitste mensen
Een van mijn beste vrienden is een van de fietste mensen van Nederland. Sorry, ik bedoel natuurlijk fitste mensen! Ja echt! Daar zijn landelijke tests voor. Maar ik denk niet dat ze je een rondje Zwaag/Blokker laten fietsen op een elektrische fiets. Begrijp me niet verkeerd, ik wil ook best een elektrische fiets: zo’n snelle zwarte. Voor het geval het in de polder weer eens tyfus hard waait en je wind tegen op de heenweg hebt én de terugweg. Maar ik dwaal af.
Altijd braaf aan de kant
Die twee oudjes achter ons wilden er langs. Waarom? Omdat ze sneller bewogen dan wij. Ik denk dat ze ook niet langzamer konden, dat kan waarschijnlijk domweg niet op een elektrische fiets. Tot aan toen ging ik altijd braaf aan de kant, ondertussen organiserend wie er dan voor zou gaan, ik of mijn dochter. Na de zoveelste keer dat ik gestoord werd terwijl ik de dag met haar even aan het bijkletsen was, was ik er klaar mee.
“Nee”, zei ik. “Ik ga niet weer aan de kant voor oude mensen op een elektrische fiets. Ga op een gewone fiets fietsen!”
Mijn dochter had het schaamrood al op haar gezicht staan. Oh nee, wat doet papa nou weer… Maar ik hield vol. En de oude mensen bleven er opvallend rustig onder, moet ik zeggen.
Geen zin in lezen? Laat je voorlezen!
Lees de krant digitaal >>
