Het is zover. Op station Hoorn kan ik mijn fiets nu geheel automatisch in- en uitchecken in de overdekte fietsenstalling. De ongeïnteresseerde Netflix-kijkende fietsenbewakers zijn eindelijk vervangen door OV-poortjes. De NS beloofde al een jaar lang via een poster verbetering: "Nu nog even ongemak, maar straks een volledig nieuwe fietsenstalling." (Of zoiets.)
Bouwhout
Eerlijk is eerlijk. De ingang van de stalling zit 30 meter dichterbij het station, dat scheelt tijd. Al kan je helaas niet de stoep op fietsen want bij dat gedeelte is de stoep niet verlaagd.
De trend van obstakels zet zich binnen voort. Om met je fiets af te dalen naar de poortjes is er een betonnen trap geplaatst. Een trap!
Gelukkig heeft iemand tijdens het proces ingezien dat dat toch niet zo handig is met een fiets in je hand. Dus ligt er nu een stuk bouwhout om je fiets van af te rollen. Voor het gemak.
Dus geen ongemak meer? Nou ja, afgezien van een mankement in een van de poortjes dan. Een van de klapdeurtjes blijft namelijk hangen, zodat je midden in de nacht, tijdens het achteloos uitchecken, met je hoofd knalt tegen het niet-opengaande stuk plexiglas.
Maar volgens de NS zijn we nu van het ongemak af. Toch is het gek dat in- en uitchecken door social-media-scrollende vage figuren niet per se ongemakkelijk was. Dat wende wel. Het echte ongemak was het niet kunnen stallen van je fiets!
Leg ik uit. Tot zover heb ik altijd een ouderwets normaal formaat fiets gehad. Dat heb je met goedkope tweedehands fietsen. Allemaal vrij analoog. Equipped met trappers die van mij eisen om met bloed, zweet en tranen voetmatig alle seizoenen op eigen kracht te trotseren. Waar fietsenrekken voor gemaakt zijn.
Stalruimte
Helaas verwelkomt de stalling zo'n beetje elk stuk ijzer dat met twee wielen over de weg rolt. Zolang het maar ergens op het spectrum van peuterloopfiets tot fatbike ligt.
En sinds de weg is vrijgemaakt voor elektrisch trappen, neemt het begrip 'fiets' astronomische proporties aan. Waardoor de meeste tweewielers niet alleen dubbelgeparkeerd staan, maar ook met hun konten het gangpad innemen. Daar komt bij dat de totale stalruimte door de betonnen trap en automatische poortjes een derde kleiner is dan vóór de verbouwing. Met als gevolg dat het plaatsen van elk stuk ijzer op wielen alleen maar uitdagender is geworden.
Kortom, ik snap wel dat de fietsenbewakers hun toevlucht hebben gezocht tot Netflix.
Tegen het ongemak.
