Klapvee

Vorige week was het de Nationale Week van Lezen en Schrijven. Ik las dat in West-Friesland 18 procent van de volwassenen laaggeletterd is.

Zelfs het ziekenhuis neemt nu stappen om de leesbaarheid van de wegbewijzering naar een hoger plan te tillen. Of misschien in dit geval naar een lager plan.

Nu weet ik niet of er zoiets bestaat als "hooggeletterd", maar wegwijzers in het ziekenhuis of bijsluiters vallen zeker niet onder mijn favoriete lectuur.

Bliksemschichten

Hoewel ik columns en boeken schrijf, en uit een gezin kom waar de taalgeletterdheid vrij hoog is, struikel ik ook over woorden zoals anesthesie en geriatrie. Dat die laatste term op het bordje wordt opgehelderd met de GAAZ tussen haakjes, helpt ook niet echt. Geen flauw idee!

Medische communicatie is altijd ingewikkeld geweest. Maar waar komt het idee vandaan dat wij, als achteloze patiënt of patiënt in potentie, ons wel comfortabel zouden voelen met de moeilijke taal van de medische wetenschap?

De reclamewereld pakt dat heel anders aan. Als je medicijnen zonder recept op tv wilt verkopen, moet je niet aan komen met een volledige ingrediëntenlijst.

Je vertrouwt op de kracht van de verbeelding: donkere wolken boven het hoofd of bliksemschichten.

Waarom kan de afdeling voor bevallingen niet worden aangeduid met het silhouet van een zwangere vrouw? Net zoals bij de NS voor priority-seats.

Klapvee

Een jeugdvriend van mij studeerde medicijnen en wist precies wat hij wilde worden: specialist in het ziekenhuis. Op zijn promotiefeestje waren wij opgetrommeld als klapvee.

Dit werd pijnlijk duidelijk toen bleek dat zijn voornaamste drijfveer het vergaren van status was. Natuurlijk geldt dit niet voor alle artsen, maar er zijn er die handig gebruikmaken van een taal die niemand anders begrijpt.

Zouden de technici die gebruiksaanwijzingen schrijven voor auto’s en printers zich ook zo verheven voelen? moet wel, toch?

Voorafgaand aan het feestje stuurde mijn vriend zijn proefschrift naar mij en de andere genodigden. Als medisch analfabeet kon ik geen enkele volzin fatsoenlijk voorlezen, laat staan begrijpen.

Dat geldt ook voor de gebruiksaanwijzing van mijn nieuwe printer!

Over de schrijver
Timber Povee is een creatieve duizendpoot. Zijn passie voor schrijven en muziek ontstond al op jonge leeftijd, met verhalen vanaf zijn tiende en een gitaarvaardigheid ontwikkeld vanaf zijn twaalfde. Deze vroege creatieve uitingen hebben hem geleid naar muzikale projecten zoals Vanonder en Olieplatform, die variëren van Nederlandstalige blues en rock tot akoestische Gipsy Jazz. Na een periode als docent, heeft Timber zijn liefde voor muziek onderwezen door een eigen gitaarschool in Hoorn op te richten. Ondernemerschap heeft hem de waarde van marketing laten zien, wat hem ertoe heeft gebracht om andere ondernemers te helpen met hun online communicatie en webhostingdiensten. Als auteur heeft Timber zijn creativiteit toegepast in het schrijven van 'Knippen in het Engels', een woordenboek voor kappers, gebaseerd op een idee van zijn kapster. Kijk Maar Even" is de titel van zijn recentste boek en het gaat over het schrijfproces. Zijn talent voor het vertellen van verhalen komt ook naar voren in zijn blog, waar hij sinds 2018 korte verhalen, anekdotes en filosofisch getinte observaties deelt. Deze schrijft hij voornamelijk in de trein, terwijl hij door het land reist als ZZP'er. Sinds 2023 heeft Timber zijn schrijftalent ingezet als columnist voor het Hoorns Nieuwsblad, waar hij een humoristische en soms brutale kijk op de wereld deelt. Als bestuurslid van Stichting Kunst in de Kas sinds 2017, blijft hij bijdragen aan het creatieve landschap door een platform te bieden voor regionale kunstenaars. Kortom, Timber Povee is een creatieve kracht met een divers scala aan talenten en een passie om anderen te helpen in hun eigen creatieve en ondernemende reizen.