Ongerept

Tijdens een wandeltocht met een vriend in de groene heuvels van Frankrijk, vertelde een ervaren Franse wandelaar ons om altijd een houten stok mee te nemen. Deze is niet bedoeld voor het wandelen, maar om ons te verdedigen tegen de zwijnen, die gevaarlijk kunnen zijn. Hij wees ons ook op de zwijnenpaadjes, die dankzij de zwijnen uitgegroeid zijn tot perfecte wandelroutes.

De kortste weg

Omdat de zwijnen te zwaar zijn om gemakkelijk heuvels op en af te sjokken, kiezen ze de weg van de minste weerstand, die recht door het struikgewas gaat. Daar zie je ook regelmatig ‘gaten’ in de bosjes. Veel van die routes zijn uiteindelijk wandelpaden geworden.

Net als de zwijnen kiezen veel mensen ook voor de weg van de minste weerstand, of beter gezegd: de kortste weg. Dat uit zich onder andere in schuin oversteken. En in tegenstelling tot de zwijnen, die de wandelaar juist een dienst hebben bewezen, loopt de stadse wandelaar juist vooral de rest van het verkeer in de weg.

Schuin oversteken

Dat doen ze door schuin over te steken. Schuin is vaak de snelste weg van A naar B, maar voor de efficiëntste route naar de overkant van de weg, en om het verkeer zo min mogelijk te hinderen, moet je toch echt loodrecht oversteken.

En toch doet iedereen het, schuin oversteken. Ik ook. In een wereld die bestraat is met stenen en beton, vergt het een ijzeren discipline om de verleiding te weerstaan. De verleiding weerstaan om sneller bij B te zijn.

Haaks er tegen in

Nee, het valt niet mee bewust te gaan voor loodrecht. Wel gek, want met haaks heb ik geen moeite. Ergens haaks tegen in gaan, dat lukt wel. In de wilde natuur valt nergens haaks tegen in te gaan. Nou ja, je kunt alle bomen omkappen en betonnen huizen neerzetten. Maar dat is oud nieuws.

Als je nergens tegen af hoeft te zetten, voel je je wellicht juist vrijer. Misschien is dat juist de essentie van schuin oversteken: een publiek vertoon van het vechten voor die vrijheid.

Natuurlijke omgeving

Want vrij zijn, dat willen we wel. En velen van ons vertoeven daarom graag in een ongerepte natuurlijke omgeving. In de natuur loop je immers schuin of kriskras. Of achterstevoren van mijn part. Fuck die infrastructuur!


Over de schrijver
Timber Povee is een creatieve duizendpoot. Zijn passie voor schrijven en muziek ontstond al op jonge leeftijd, met verhalen vanaf zijn tiende en een gitaarvaardigheid ontwikkeld vanaf zijn twaalfde. Deze vroege creatieve uitingen hebben hem geleid naar muzikale projecten zoals Vanonder en Olieplatform, die variëren van Nederlandstalige blues en rock tot akoestische Gipsy Jazz. Na een periode als docent, heeft Timber zijn liefde voor muziek onderwezen door een eigen gitaarschool in Hoorn op te richten. Ondernemerschap heeft hem de waarde van marketing laten zien, wat hem ertoe heeft gebracht om andere ondernemers te helpen met hun online communicatie en webhostingdiensten. Als auteur heeft Timber zijn creativiteit toegepast in het schrijven van 'Knippen in het Engels', een woordenboek voor kappers, gebaseerd op een idee van zijn kapster. Kijk Maar Even" is de titel van zijn recentste boek en het gaat over het schrijfproces. Zijn talent voor het vertellen van verhalen komt ook naar voren in zijn blog, waar hij sinds 2018 korte verhalen, anekdotes en filosofisch getinte observaties deelt. Deze schrijft hij voornamelijk in de trein, terwijl hij door het land reist als ZZP'er. Sinds 2023 heeft Timber zijn schrijftalent ingezet als columnist voor het Hoorns Nieuwsblad, waar hij een humoristische en soms brutale kijk op de wereld deelt. Als bestuurslid van Stichting Kunst in de Kas sinds 2017, blijft hij bijdragen aan het creatieve landschap door een platform te bieden voor regionale kunstenaars. Kortom, Timber Povee is een creatieve kracht met een divers scala aan talenten en een passie om anderen te helpen in hun eigen creatieve en ondernemende reizen.